عید آمد ، ولی باز هم آن زن ارغوانی نیامد ...

دوستان نزدیکم خوب می دانند.
شادی من حد و اندازه ای دارد ، از حدش که بگذرد ، زیر و رو می شوم و می شوم بد اخم و نچسب !
چند روزی بود که بیش از اندازه دنیا با من سر سازش داشت.
حس عجیبی مدام میگفت :
مراقب باش ، بوی خطر می دهد !!!
گذشت ...
چند روز بعد سر تمرین حالم خراب شد و راهی بیمارستان شدم.
جواب اولیه ی آزمایش ها حکایت های عجیبی داشت.
ریه هایم 20% از توانشان را از دست داده اند.
آزمایش های تکمیلی پرده برداشت ، از احتمال سرطان حنجره.
غده ای که 30% احتمال سرطانی شدن دارد.
حالا فضای خانه رنگ باخته و بوی نا گرفته.
مادرم گاه گاهی دست و دلش می لرزد و اشک از چشمانش جاری می شود.
ولی پدر نه.
صلابت و استحکام همیشگی را حفظ کرده و خم به ابرویش جای ندارد.
فقط خودش و فقط خودم میدانیم که چه فشاری را به روی شانه می کشد.

شکایت نمی کنم ، زیرا که این عیدی من بود به تمام خانواده.
--------------------
متن بالا پستی بود که سال گذشته در حوالی همین روزها در بلاگی دیگر به ثبت رسیده بود.
عید گذشته به عید امسالم چقدر توفیر دارد ... !

امسال هم با تمام ساز و نا سازی هایش گذشت.
عده ای آمدند و عده ای هم از زندگیم رفتند و بعضی هم کنار گذاشته شدند.
ولی حالا فقط خودم ماندم و حس عجیب این سال هایم که چقدر ملموس می شود درک کرد.
درک کرد که :
میان ماندن و رفتن حکایتی کردیم
که  آشکارا در پرده ی کنایت رفت
مجال ما همه این تنگمایه بود و دریغ
که مایه خود همه در وجه این حکایت رفت

این روزهای قبل عید همه بودند ، خنده ها هستند ، حرف ها هستند ، صداها هستند.
ولی تنها چیزی که این میان کم است ، بوی عید است.
شاید تنها این حس من باشد ، ولی امسال بوی عید نیامد !

راستی ، یه چیزی ته دلم مانده که اگر نگویم حناق میگیرم !!!
خدا لعنت کند این گوگل ریدر را که همان تک و توک نظرات را هم از ما گرفت !
(ریا نشود ، خودم هم از وقتی با ریدر گوگل کار میکنم ، به ندرت جایی نظر میدهم)

عیدتان مبارک

پ.ن 1
مرا دید و خندید و در باد گم شد
زنی ارغوانی زنی باستانی
که گیسوی آشفته اش با دلم مو نمی زدد

پ.ن 2
من از اینجا خواهم رفت
و فرقی هم نمی کند
که فانوسی داشته باشم یا نه
کسی که می گریزد
از گم شدن نمی ترسد
(رسول یونان)